Week 26:
De zwangerschapsgym is inmiddels begonnen en ik vind het erg gezellig. Meteen
al bij de eerste les heb ik verteld wat er aan de hand is. Niet om mensen te
shockeren maar nu weten ze tenminste dat ik anders kan reageren op dingen. Er
wordt verschillend op gereageerd. De een is gelijk heel betrokken en oprecht
geinterresseerd, de ander is wat afstandelijker. Het maakt me niet veel uit en
hou me vast aan wat ik voor ogen heb. Wat maken van deze zwangerschap en me niet
bezighouden met negatieve toestanden. We lachen heel wat af met onze
instructrice, het is echt even een uurtje ontspannen....Er wordt afgesproken dat
we half juni bij elkaar komen voor het "babytreffen". Ik verheug me
erop, ben benieuwd hoe het met iedereen zal gaan.
De controles in het AZM vind ik niet leuk. Er wordt wel tijd genomen voor
hetgeen gebeuren moet, maar ik voel me er niet prettig. Ik weet dat ik me er bij
neer moet leggen dat het is wat het is, maar ik heb er erg veel moeite mee. Als
ik dan ook nog aan de CTG en de automatische bloeddrukmeter moet is het voor mij
helemaal een straf. Het doet geen pijn of zo en het is ook niet belastend maar
ik vindt het gewoon onzin. Mijn bloeddruk is prima, al weken is hij 110/70
en ook de CTG laat niks afwijkends zien. Toch moet het...en ook daar moet ik me
dan maar bij neerleggen. Het formaat van Punnikje is goed, hij groeit goed, hij
is zelfs wat aan de grote kant. Ik kan er niks aan doen maar ik moet meteen aan
het formaat van Martin denken ; hij woog 11 pond bij zij geboorte !!!! Ik moet
er eerlijk gezegd niet aan denken dat Punnikje ook zo groot is...
Week 28:
De vader van Martin is overleden. Vorige week is hij opgenomen in het
ziekenhuis en is hij gecatheteriseerd. Hierdoor zijn er complicaties opgetreden.
Martin ziet het niet meer zitten. Gelukkig zijn er twee broers die hem, ons, er
doorheen slepen. Het voelt zo dubbel om van iemand afscheid te nemen terwijl je
zelf in verwachting bent. Eigenlijk voel ik heel even helemaal niks, hoe erg dat
ook klinkt. Ook bij het afscheid nemen van de vader van Martin lijkt het
alsof ik leeg ben van binnen. Martin en ik hebben nu nog steeds het gevoel dat
we op de een of andere manier niet echt afscheid hebben genomen. Misschien komt
dat wel omdat er al zoveel gebeurd is en we toch wel wat op de automatische
piloot leven....
Week 30:
Ik begin me druk te maken over het feit dat Punnikje nog steeds heel gezellig
met zijn hoofd onder mijn onderste rechterrib zit. Ik moet me niet druk maken,
dat komt wel goed en anders kunnen we nog altijd gaan draaien. En dat wil
ik dus niet ; draaien....als Punnikje zo lekker ligt, dan is dat maar zo, er
wordt niet gedraaid en getrokken aan dit kind. Ik zie dat de arts het toch de
moeite waard vind maar hij merkt op de een of andere manier dat er geen discussie mogelijk is. Draaien is geen
optie. Nog een andere optie ; gewoon bevallen....ik kijk hem wat ongelovig aan.
Meent hij dit nou ? Een kind met hartafwijking extra belasten met een
stuitbevalling met het risico op een spoedsectio waar Martin niet bij kan zijn ?
Ik dacht het niet !!!!!! Ik spreek uit dat ik vind dat er genoeg met ons gebeurd
is en dat ik niet zit te wachten op hectiek !! En zeker niet als dat
betekend dat Martin niet bij ons kan zijn op het moment dat Punnikje geboren
wordt. We zijn met zijn tweeen door deze zwangerschap heen gekomen en we gaan die
bevalling ook samen doen. De arts vindt de stuitligging geen indicatie voor een
sectio en dus zitten we met een klein probleem. Ergens moet ik er om lachen,
want ik trek uiteindelijk aan het kortste eind. Punnikje zal er toch uit moeten,
met of zonder keizersnee maar ik wil nu gewoon dat er naar me geluisterd wordt
en vind dat ik hierin best wat te zeggen heb. Uiteindelijk spreken we af dat
wanneer Punnikje met 34 weken nog in stuit ligt, er een geplande keizersnee zal
plaatsvinden.....
Ook dat nog, een keizersnee. Dat kan er ook nog wel bij. Ik zie echt alles
alleen nog maar zwart, heb nergens zin in. Martin helpt me zoveel mogelijk met
van alles maar van hem kan en wil ik toch ook niet het uiterste verwachten nu. We zijn
moe en proberen wel positief te blijven maar het wordt steeds moeilijker....
Ik vind wat afleiding in de voorbereidingen op ons trouwen want dat gaat 30
maart gebeuren, we houden het klein. We hebben geen zin in een groot feest en de
familiesfeer is er niet echt op vooruitgegaan na het overlijden van de vader van
Martin. Toch zetten we wel door. Uitstellen komt niet in ons op want dat zou de
vader van Martin niet gewild hebben. We gaan trouwen en daarna lekker met zijn
allen naar ons huis.
Week 34:
Jawel hoor, Punnikje ligt nog steeds in stuit. De arts voelt nog even aan
mijn buik, alles ok ! Ook de bloeddruk en CTG zijn weer opperbest ! Volgende
week weer terug en dan wordt er en datum geprikt. Punnikje gaat geboren worden
in week 38, de week van 23 april 2001...
Deze week ga ik op pad voor een trouwjurk, heb een mooie gezien bij de
geboortewinkel en heb nog geen idee of het ding wel past....dat blijkt enorm mee
te vallen en ik slaag voor ons trouwpartijtje. Martin is ook klaar dus we zijn
er klaar voor ! Mijn zus verklaard me voor gek dat ik een week van tevoren
een jurk koop maar ik heb er gewoon geen zin in gehad. Ik ben wel blij dat ze
met me meegaat naar Maastricht want ik heb mijn zinnen gezet op een roomkleurig
fijngebreid vestje voor op de jurk. Natuurlijk kan ik die nergens vinden. Mijn
zus wasemt inmiddels van nervositeit maar we weten er toch een uit te halen.
Amanda gaat mijn haren doen en dat gaan we uitproberen bij mijn ouders.
Amanda is een collega van mijn zus en is handig met andermans haar. Ik heb geen
zin om ervoor naar een profi-kapper te gaan, ik vertrouw Amanda wat dat betreft
met mijn leven. Ze geeft me op de "uitprobeeravond" een
huwelijkscadeau....een heel lief geel slungelig girafje....ik vind het zo
lief....Mijn haar doet precies wat zij wil en we spreken af dat we op 30 maart
al om 7.30 bij haar zijn om mijn haren te doen. Ze moet namelijk om 9.00 gewoon
werken en dus wordt dat kunst en vliegwerk......
Week 35:
De keizersnee is gepland voor 24 april. De 23e moet ik me om 9.30 melden in
het AZM. Vraag me af waarom dat zo vroeg moet en ik troggel er nog een paar uur
af. Het wordt 14.00....Ik moet nog 1 keer terug komen en dan zie ik het AZM pas
weer de 23e....
Op 30 maart trouwen Martin en ik in het bijzijn van mijn ouders, opa en oma,
Wendy en Wil, Peter en Astrid, John en Annie, neef Marc en natuurlijk Roy. We
hebben het verder aan niemand verteld en sturen achteraf pas kaarten.
Om 7.30 ben ik samen met mijn moeder bij Amanda. Het "grote haar
avontuur " gaat beginnen. Als mijn moeder om 11.00 vraagt of ik in mijn
zwangerschapspak ga trouwen kom ik er achter dat ik nog maar anderhalf uur heb
om te douchen, om te kleden en me op te maken. Ik heb een visagiecursus gehad en
doe dat dus ook lekker zelf. Geen gepruts aan mijn lijf vandaag ! We hebben Roy
gevraagd of hij foto's wilt maken en dat gaat gebeuren bij een antiekhandelaar
hier in Heerlen. Een dag voor de bruiloft vragen we of we daar foto's mogen
maken, hoezo aan de late kant ???
Roy is om 12.30 bij mijn ouders en dan loop ik boven nog steeds in mijn
ondergoed heen en weer te rennen. Martin komt me om 13.00 halen...Nadat we
foto's hebben gemaakt gaan we terug naar mijn ouders waar onze familie al op ons
wacht....het is bijna 15.30...we gaan naar het gemeentehuis. We hebben een hele
gezellige en onvergetelijke dag....
Op ons trouwen hebben we zo ongelofelijk veel reacties gehad, vooral veel
leuke. Er is eigenlijk niks veranderd en toch voelt het goed, al moet ik erg
wennen aan mijn nieuwe naam !!
Week 36:
Er is niks veranderd, alles is goed, geen enge toestanden. Punnikje nog
steeds in stuit en we zullen wel zien. Ik zie op tegen de ruggeprik, zie het
echt niet zitten. Zie mezelf al in een rolstoel zitten. Totaal niet reeel maar
het zullen de hormonen wel zijn .....
Als alles maar goed gaat, dat is het enige wat er nog door mijn hoofd gaat.
Ik ben bang om Punnikje te moeten gaan verliezen. Ik zou niet weten aan wat maar
we hebben er zo voor geknokt en hij is zo welkom !!
volgende
