Alles gaat eigenlijk zijn gangetje. Yorrin gaat lekker, zit goed in zijn vel
en hier lijkt alles weer rustig. Toch knaagt het steeds meer aan me dat het in
Limburg allemaal zo traag gaat. Je moet overal zelf achteraan. Als je iets wilt
of juist niet moet je daarvoor uren aan de telefoon hangen en als je het over
begeleiding hebt....wat is dat ? De gelaten houding van verschillende
hulpverleningsinstanties begint me danig de keel uit te hangen. De SPD laat ook
al op zich wachten. In oktober is er al iemand geweest om wat te vertellen over
de Misc-methode en we zouden er zo snel mogelijk mee starten....
Ik vraag me steeds vaker af of ik zelf niet wat kan gaan doen. Ik weet alleen
niet in welke vorm ik dat moet zoeken. Wil ik dat wel ? Is het niet te veel voor
ons gezin ? Hoeveel tijd gaat me dat kosten ? Het is ook eigenlijk meer het
gevoel dat ik andere mensen, die er nog voor staan, wil helpen. Waarom zou ik
andere mensen het zelf laten uitzoeken terwijl ik daar zelf zo'n moeite mee heb
gehad ? Van de andere kant ben ik bang dat ik alleen nog maar met Down bezig ben
als ik zelf initiatief neem om iets van de grond te krijgen. Daar ben ik
doodsbenauwd voor. Je wereld wordt toch veel te klein dan ?
Op 2 februari 2002 trouwen Alexander en Maxima. Ik heb nachtdienst maar zit
toch voor de tv. Opa en oma komen koffiedrinken en we hebben alles maar oranje
gemaakt. Martin is totaal niet koningsgezind en kreeg daar zoveel opmerkingen
over dat we alles wat oranje is in huis, uit de kasten hebben geplukt. Met als
gevolg dat we alledrie in het oranje op de bank zitten als opa en oma komen
koffiedrinken. Hieronder een fotootje van Yorrin die de jurk van Maxima
bewonderd.....