Alles gaat eigenlijk zijn gangetje. Yorrin gaat lekker, zit goed in zijn vel en hier lijkt alles weer rustig. Toch knaagt het steeds meer aan me dat het in Limburg allemaal zo traag gaat. Je moet overal zelf achteraan. Als je iets wilt of juist niet moet je daarvoor uren aan de telefoon hangen en als je het over begeleiding hebt....wat is dat ? De gelaten houding van verschillende hulpverleningsinstanties begint me danig de keel uit te hangen. De SPD laat ook al op zich wachten. In oktober is er al iemand geweest om wat te vertellen over de Misc-methode en we zouden er zo snel mogelijk mee starten....

Ik vraag me steeds vaker af of ik zelf niet wat kan gaan doen. Ik weet alleen niet in welke vorm ik dat moet zoeken. Wil ik dat wel ? Is het niet te veel voor ons gezin ? Hoeveel tijd gaat me dat kosten ? Het is ook eigenlijk meer het gevoel dat ik andere mensen, die er nog voor staan, wil helpen. Waarom zou ik andere mensen het zelf laten uitzoeken terwijl ik daar zelf zo'n moeite mee heb gehad ? Van de andere kant ben ik bang dat ik alleen nog maar met Down bezig ben als ik zelf initiatief neem om iets van de grond te krijgen. Daar ben ik doodsbenauwd voor. Je wereld wordt toch veel te klein dan ?