We maken ons een beetje zorgen om Rob en Suzan, de ouers van Kaj. Het is akelig stil en we weten dat Kaj nog steeds in het ziekenhuis ligt. Martin belt en krijgt het antwoordapparaat eraan. Ze zullen wel in het ziekenhuis zijn denk je dan. Martin spreekt in dat we het nog een keer proberen en dat ze vooral niet zelf hoeven terug te bellen. De volgende dag gaat rond 18.00 de telefoon. Het is Suzan, ze heeft slecht nieuws, Kaj is diezelfde ochtend overleden. Het voelt alsof ik een klap in mijn gezicht krijg. Ik weet niet wat ik zeggen moet....Ik laat me tegen het keukenkastje naar beneden zakken en praat met Suzan over het hoe, wat en waarom.....maar daar kom je natuurlijk nooit uit. Ze vraagt of we bij de begrafenis willen zijn....Wat is het toch oneerlijk. een kereltje dat zo geknokt heeft. En dan Rob en Suzan, die werkelijk alles op alles hebben gezet om hun kanjer bij zich te mogen houden. Ik kan er niet bij. In de dagen die volgen janken we heel wat af. Leuven komt weer heel dichtbij, het gevoel van saamhorigheid op de dag van Kaj's operatie. Het dubbele gevoel dat wij Yorrin nog hebben. Het is allemaal erg ingewikkeld.

Op 5 november is de begrafenis van Kaj. Als Rob en Suzan samen met Kaj de kerk in komen lopen is het net lasof alle aanwezigen even hun adem inhouden. Dit voelt zo verkeerd. Dit kleine mooie mensje had gewoon op moeten groeien....de mis is erg indrukwekkend. Tijdens de koffietafel praten we nog wat met familie en vrienden van Rob en Suzan. Ook hier weer dat gevoel dat we er eigenlijk niet horen te zijn omdat wij Yorrin nog hebben.....We hebben op een mooie manier afscheid mogen nemen van Kaj. Een stuk verderop staat een stukje speciaal voor Kaj. Als je het wilt lezen klik je op onderstaande foto.

Kaj.