Week  1 t/m 12

Ik ben al 7 weken over tijd als ik een test koop. Na de miskraam geloof ik er niet zo in dat ik al weer zwanger ben en eigenlijk voel ik me ook niet zo als de vorige keer. Toch blijkt dat ik zwanger ben. Op het moment dat ik de test doe komt Roy, ons "aangenomen kind" ( van 26 ) op bezoek. Martin en ik lopen iedere keer terug naar de keuken en als de streepjes allebei blauw zijn, is Roy natuurlijk de eerste die het mag weten....Op de een of andere manier ben ik wel blij maar toch ook weer niet helemaal. Het waarom kan ik op dat moment niet uitleggen maar ik bel wel meteen Marja, de verloskundige op. Ze is razend - enthousiast  en we maken een afspraak voor over twee weken.

Week 9

Als ik op de praktijk van Marja kom praten we nog even over mijn miskraam en dat ik me niet helemaal lekker in mijn vel voel zitten. Ben bang dat het toch niet helemaal goed zit. Marja vraagt of we even zullen kijken of we een hartje kunnen horen voor mijn eigen gemoedsrust en dat vind ik wel een goed idee. Na een paar seconden horen we het hartje van ons kleine wondertje. Het klinkt echt geweldig. Marja zegt in haar enthousiasme nog dat we vanaf dit moment alleen nog leuke dingen gaan doen en ik ben er al wat rustiger op. Toch besterf ik het van de zenuwen, alleen al bij het idee van de aankomende echo. Deze is in week 11 van de zwangerschap gepland, na onze korte vakantie in Drenthe.

Week 10

We zijn op vakantie in Drenthe en ondanks dat ik erg moe en misselijk ben hebben we een erg gezellige week. Ik maak me ontzettend druk over die echo. Martin probeerd me wat gerust te stellen maar dat lukt niet zo. Ik geniet van de rust en de ruimte om ons heen en besluit om er een verwenweek van te maken. Lekker badderen, wat lezen, wandelen, super !

Week 11

Op maandag gaan we naar het ziekenhuis in Heerlen voor een echo. De echoscopiste legt uit wat ze gaat doen en uiteindelijk zien we en heel klein minimensje op het scherm verschijnen. Alles lijkt goed, twee armen, twee benen, rompje, hoofd...en dan na een paar minuten stilte...een nekplooi. Ik wordt gek want de echoscopiste zegt na die uitspraak niks meer. Wat is dat, een nekplooi. Wat doet die daar en wat houdt dat verder in ???? Natuurlijk mag ze dat niet zeggen. Maar waarom dropt ze die uitspraak dan wel in de groep ? Ze zegt dat ze er even iemand bij gaat halen en ze verdwijnt achter het gordijn. We horen haar bellen en op tegen iemand zeggen, kans op een mongooltje.....nu weet ik het zeker...het is mis. Ik spreek tegen Martin uit dat ik zeker weet dat we een downie krijgen en die vindt dat dat wat erg kort door de bocht is. Eigenlijk ben ik heel erg boos ook. Want die echoscopiste had net zo goed kunnen vertellen wat ze vermoedde want nu hebben we haar toch ook gehoord. Maar goed, wanneer we dus vragen of dat nekplooiverhaal vaker voorkomt krijgen we te horen dat er van tevoren gevraagd moet worden of ze er naar mogen zoeken. Nou, dat is dus niet gebeurd. Ze legt de fout bij mijn verloskundige want die had ons op de hoogte moeten brengen van het eventuele bestaan van die nekplooi. Dat vind ik niet helemaal eerlijk want uiteindelijk maakt de echoscopiste de echo's en niet mijn Marja. Daar komt ook nog eens bij dat als ze gewoon had gedaan wat ze had moeten doen, namelijk toestemming vragen naar het zoeken naar die plooi, ik vanzelf had gevraagd wat dat voor iets was. Voila....

Maar goed, we worden doorverwezen naar de gyneacoloog die eigenlijk niet goed weet wat hij met de situatie moet. Hij leest in mijn status dat ik verpleegkundige ben en daarop krijg ik een heel wazig stencil mee met allerlei kansberekeningen en medische blabla van een arts uit Maastricht. Hij zegt nog dat hij meer verstand heeft van metselen dan van nekplooien en dat ik voor verder onderzoek naar Maastricht moet. We krijgen nog te horen dat het om een risico gaat op chromosomale en of hartafwijkingen maar dat we, gezien mijn leeftijd, rekening moeten houden met een hartafwijking. Ontredderd en verslagen gaan we naar mijn ouders. We zullen het toch een keer moeten vertellen maar het valt me heel erg zwaar. Mijn ouders hebben zelf een kindje verloren aan een hartafwijking  en ik weet werkelijk niet hoe ik dit moet gaan vertellen. Natuurlijk schrikken mijn ouders ook heel erg. Maar gelukkig weten we toch positief te blijven en willen we even afwachten wat ze in Maastricht zeggen...

Diezelfde week nog op donderdag komen we in Maastricht en blijkt dat de nekplooi van Punnikje 43 mm te zijn. Volgens de arts is dat boven de grens van het toelaatbare maar niet extreem veel. Hij legt uit wat het inhoudt en stelt voor om een vruchtwaterpunctie te doen in week 15. Ik voel me steeds beroerder worden terwijl Martin de kalmte zelf is. We maken een afspraak voor die punctie onder voorbehoud. Als we niet willen gaat het gewoon niet door.

Als we thuiskomen valt de spanning van de laatste paar dagen van ons af en zitten we alle twee huilend op de bank. In mijn buik zit een kindje dat, heel erg waarschijnlijk, niet gezond is. Het idee dat het een downie is maakt me gek. Ik wil het niet en ik kan het niet. In ben afgestudeerd in de thuiszorg voor verstandelijk gehandicapte kinderen en zie dit helemaal niet zitten. Kom ik van mijn werk thuis in de volgende "zorgsituatie". Ik bel Marja op om te vertellen wat er gebeurd is en die schrikt. Heel erg verbaasd en ontzettend lief zegt ze tegen ons dat ze aan ons denkt en ik haar dag en nacht kan bellen.

Onze familie, vrienden, kennisen, buren, ook mensen die we niet kennen maar via bovenstaande mensen horen wat er is gebeurd, reageren op een overweldigende manier. Er worden kaarten gestuurd, mensen die bellen, even aan komen waaien en noem het verder maar op. Het is niet te bevatten hoeveel mensen er aan ons denken. We laten het over ons heen komen en moeten maar wachten....nog 4 weken....