13 tot 26 weken

Week 13:

Ik bel naar het AZM, wil nog vanalles weten. Vooral wat er gebeurd als blijkt dat Punnikje geen kansen heeft...wat dan ? Ik stel mijn vragen via de telefoon en de verloskundige van het ziekenhuis geeft antwoord. Op mijn vraag wat er gebeurd als we met,  bijvoorbeeld, 21 weken besluiten om de zwangerschap af te breken en wat er dan met Punnikje gaat gebeuren, krijg ik als antwoord dat ik lekker moet gaan babyshoppen want er is nog helemaal niks zeker. Er is "gewoon" een kansbereking geconstateerd en dat was het dan. Pisnijdig leg ik de hoorn neer. Hoe verzinnen ze het, babyshoppen.....ik heb daar totaal mijn hoofd niet naar staan. Maar goed, ik weet nu wat ik wilde weten en laat het daar even bij.

Week 15:

We moeten om 8.30 in het AZM zijn voor de punctie en om 9.15 zijn we aan de beurt. Ik ben op van de zenuwen en heb me voorgenomen om vooral niet te kijken. Het idee dat er iemand in mijn buik gaat prikken zonder verdoving en dan ook nog met de wetenschap dat daar een minimensje zit zorgt voor de nodige misselijkheid. Maar goed, de arts kijkt eerst hoe het met de nekplooi is. Hij zit er nog steeds, ietsje minder geworden, maar hij zit er nog. Martin en ik kijken elkaar aan en weten dat dat geen goed teken is. Ook als de nekplooi er niet meer zou zijn geweest zou dat niks zeggen want als de nekplooi er is geweest is dat al een indicatie. De arts praat nog wat tegen me aan en wat ik dus niet wilde, gebeurd....ik zie de naald. Foute boel want mijn ademhaling wordt er de dupe van. Gelukkig zit Martin naast me en die praat zo op me in dat ik weer wat rustiger wordt. Op het moment dat de naald door mijn buik gaat voelt het alsof er een ballon van binnen knapt. Heel vreemd en naar gevoel. Ook het optrekken van het vruchtwater is geen aangenaam gevoel, het brandt een beetje. Het lijkt er ook op alsof het minuten duurt. Dat is natuurlijk niet zo, maar toch....Als het achter de rug is ga ik rechtop zitten, voel me duizelig. Hop, weer terug op het bed en de verloskundige die samen met de arts de punctie deed praat even met me. Voor het eerst heb ik het gevoel dat ik als mens behandeld wordt en niet als nummer. Ik krijg nog een anti-d spuit voor het geval Punnikje een andere bloedgroep zou hebben, anders kan mijn lichaam Punnikje gaan afstoten. Tegen Martin wordt nog gezegd dat hij vandaag extra lief tegen me moet doen en ik moet me vooral rustig houden. We spreken af dat ik voor controle gewoon weer naar Marja ga want bij haar voel ik me het prettigst en ook als blijkt dat we een downie krijgen zou ik bij haar onder controle kunnen blijven. Daar zijn we heel erg blij mee want Marja voelt ons op de een of andere manier feilloos aan. In week 17/18 krijgen we de uitslag van de punctie.

Week 16:

We praten en praten, denken, piekeren, huilen....boze buien, verdriet, het is zo moeilijk om te beschrijven wat er door je heen gaat. Op het moment dat ik dit zit te schrijven lopen de tranen alweer over mijn gezicht. Mensen hebben het over "een keuze" maar dat is het niet, een keuze. Voor mijn gevoel is het op het moment zelf  kiezen tussen "twee kwaden". Martin ziet het wat minder somber in en spreekt niet echt uit wat hij denkt. Ik weet ergens wel dat hij de zwangerschap niet af wil breken maar voel dat hij het mij wil horen zeggen omdat ik nog zo ontzettend twijfel....

Controle bij Marja. Marja zit 1 keer in de week met haar spreekuur in de praktijk van onze huisarts waar ik al mijn hele leven kom. Het voelt vertrouwd als je de, inmiddels verbouwde, gang inkomt. Hier werken mensen die me kennen en waar ik me veilig bij voel. We zijn de eerste omdat Marja niet wil hebben dat ik tussen allemaal blije zwangere wuppen moet zitten....ik moet er erg om lachen en waardeer het enorm dat ze zo aan ons denkt. We lopen de kamer in en praten over hetgeen er gebeurd is in de afgelopen weken, hoe het met Martin is en ze voegt er nog aan toe dat Martin en ik zo'n twee-eenheid uitstralen. Zo voelt het ook. Marja vraagt of we al een beslissing hebben genomen en dan komen bij mij de waterlanders. Ik spreek mijn twijfels uit, mijn angst voor wat er gebeurd als we de zwangerschap afbreken, voor wat we te zien krijgen als Punnikje met een week of 20 geboren wordt, wat er gebeurd als we de zwangerschap niet afbreken, alles gooi ik eruit. Marja kijkt naar me en zegt dat ik wel weet wat ik wil maar dat het zo verdomde moeilijk is om het gewoon te zeggen. En dat is ook zo. Als je een beslissing neemt dan sta je daar voor en dat is het dan. Ze vraagt of ik het hartje wil horen en dat wil ik wel. Als ik het hoor moet ik nog erger huilen. Hoe heb ik ooit kunnen denken dat ik het wel kon, zwangerschap afbreken. Dit kindje is van mij, van ons, gezond of niet....Marja kijkt me aan en zegt tegen me dat ik moet uitspreken wat ik denk en dat doe ik.

We gaan ervoor....we staan naar elkaar te kijken en moeten toch ook wel lachen om hoe we erbij staan. Alle drie staan we te huilen en te lachen tegelijk. Groepsknuffel roept Marja en dat doen we.....

Terug naar huis in de auto vraagt Martin nog of ik het echt zeker weet en we besluiten om door te gaan. We wachten de uitslag van de punctie af en willen bij 20 weken zwangerschap weten of alles lichamelijk in orde is.

De reacties van de buitenwereld zijn verschillend. Maar geen enkele vervelende opmerking of "visie" komen we tegen. Natuurlijk staat niet iedereen te trappelen van blijdschap maar het is en blijft onze beslissing en dat wordt gerespecteerd...

week 18:

De arts heeft gebeld, we kunnen een dag eerder komen dan gepland , de uitslag is er. Op weg naar Maastricht zeggen we nog dat als er al een syndroom aanwezig is, dat het dan "gewoon" Down is....en niet al die andere syndromen....

We komen de spreekkamer in en daar zitten ze dan, de arts en een verloskundige die we nog nooit hebben gezien. Ik zie meteen dat het mis is en spreek dat uit. We moeten eerst maar eens rustig gaan zitten. Ze hebben inderdaad geen goed nieuws, het is een "mongooltje"....oftewel trisomie 21. De arts zegt nog dat je natuurlijk hele goeie en ook wel slechte "mongolen" hebt. Over die uitspraak spreek ik hem aan, vind het nergens op slaan. Maar goed, we reageren eigenlijk heel kalm en dat vindt vooral de verloskundige nogal vreemd. We lopen vanaf de 8e week alleen nog maar met een jongensnaam in ons hoofd en ik vraag daarom meteen of het een jongen is. Niet dat dat wat uitmaakt maar ik wil het weten. En inderdaad, het is een blauw wolkje....

Week 19:

Nu we weten dat het een jongen wordt met een chromosoompje extra wordt alles wat werkelijker. We gaan toch maar eens beginnen met het kamertje, al hebben we er nog niet veel zin in. Heel enthousiast begin ik te verven. Onderkant van de muren schemerblauw en de bovenkant van de muren poederwit, totdat ik er achterkom dat er wel nog iets van een behangrand tussen moet....beetje dom, want hoe komen we aan behangrand met precies die kleuren erin....lachen dus, de meeste mensen handelen andersom. Maar ach, bij ons gaat wel meer anders en uiteindelijk vinden we een mooie behangrand met exact dezelfde kleur blauw met kroontjes....kroontjes voor een prinsje...Ellis, nicht van Martin zei dat, vond het wel toepasselijk....

Week 20:

Vol goede moed naar het ziekenhuis voor de echo. Ben er niet echt gerust op want we weten inmiddels ook al dat bij 50 % van de downies wel een of andere hartafwijking gevonden wordt. Alles wordt nagekeken, het blijkt goed te zijn, op een klein gaatje na, in het tussenschot van het hart maar daar zou hij overheen kunnen  groeien. Voor de zekerheid moeten we 4 dagen later terugkomen zodat de kinder-cardiologe mee kan kijken. Bijna euforisch gaan we naar mijn ouders om het, betrekkelijk, goede nieuws te vertellen. Iedereen is, samen met ons, hardstikke opgelucht en blij voor ons kleine Punnikje. Down is wel genoeg, daar hoeft geen uitgebreide hartafwijking bij. Maar helaas blijkt 4 dagen later dat het niet bij dat ene gaatje blijft. Punnikje heeft een totaal AVSD. Dat wil zeggen dat hij een gat in het tussenschot en maar 1 vergroeide hartklep heeft. Op papier getekend was het de ernstigste afwijking die opereerbaar is. Alle hoop, moed en positieve gedachten die er op dat moment nog in me zitten verdwijnen accuut op dat moment. Ik maak me boos om van alles en nog wat. Dat de arts en cardioloog het niet met elkaar eens zijn, dat er meer mensen in de kamer rondlopen dan noodzakelijk is en dat ik alweer niet serieus genomen wordt. We worden naar huis gestuurd met de mededeling dat we moeten gaan nadenken of we nog steeds verder willen. Op dat moment zijn we allebei zo leeg dat we niet meer kunnen reageren. Pas als we weer in de auto zitten voel ik weer die boosheid opkomen. Wat nou, nadenken....we hadden toch al een beslissing genomen?  Niks, je hebt nog 4 weken om de zwangerschap af te breken, er wordt niks meer afgebroken, we willen dit Punnikje, met Down en met AVSD. Maar goed, we gaan toch maar meteen even langs mijn ouders om het te vertellen en daar valt het nieuws zwaar, heel zwaar. Ik zie mijn vader wit wegtrekken en denk te weten dat de film van 29 jaar geleden nu door zijn hoofd gaat. Mijn vader spreekt ook eigenlijk als enige uit dat hij het helemaal niet ziet zitten. Dat we niet weten waar we het over hebben. Op dat moment waardeer ik het niet maar als ik erover heb nagedacht begrijp ik hem maar al te goed....

's Avonds komt onze huisarts langs, hij heeft van Marja gehoord wat er gebeurd is en wil kijken hoe het met ons is. Lief, dat hij aan ons denkt en dan ook nog langskomt. Roy komt na een uur ook en weet even niet wat hij zeggen moet. Logisch, we weten het zelf ook niet. Gelukkig doet Roy daar nooit moeilijk over, en maakt het niet uit dat het erg stil is.

Kerst en Nieuwjaar zijn we doorgekomen en dankzij onze familie en vrienden viel het allemaal erg mee. We hebben totaal geen feestgevoel en we zeggen tegen elkaar dat wanneer we een jaar verder zijn, kerst 2001, het dan allemaal, hopelijk, anders uit zal zien....

Week 24:

De 24 weken zitten er op. Tot 24 weken kun je nog de zwangerschap af laten breken, daarna niet meer. Ik ben zo blij dat het om is, werd gek van de opmerkingen  dat ik nog 3 weken had, nog 2 weken had, nog 1 week had, nog 6 dagen etc.....Als ik op controle ga in het AZM is dat ook het eerste wat ik in de groep gooi. Geen gedonder meer, gewoon de controles, ik wil naar zwangerschapsgym en verder gewoon alles doen wat andere zwangeren ook doen; genieten. In eerste instantie wordt ik een beetje vreemd aangekeken. Zwangerschapsgym ? Zou ik dat nou wel doen, tussen allerlei gezonde zwangere vrouwen ? Dat is nou net wat ik wel wil, tussen de gewone, gezonde zwangere vrouwen want met de controles zit ik ook al in het "syndromenspreekuur". Mijn controles bij Marja kon ik letterlijk op mijn buik schrijven want met het AVSD moet ik in het AZM bevallen. Alleen daar is de apparatuur om hem, in geval van nood, te kunnen verzorgen. De controles in het AZM vallen me zwaar, heb het gevoel dat iemand er met mijn zwangerschap vandoor is en er mee rondloopt in een koffertje door het AZM. Een soort van "freakshow" hebben ze er van gemaakt met al hun echo's en videobanden. De arts wordt een beetje boos als ik dat zo zeg, want een "freakshow" is het toch echt niet....dat kan wel zo zijn maar het voelt wel zo. En niemand kan voor mij voelen....